Piše: Spasoje Tomić
Na početku ovog teksta iskoristiću priliku da još jednom čestitam vladici a sada već Mitropolitu Metodiju na časti koja mu je ukazana od strane naše SPC.
Ono što je svakako zanimljivo nakon što je ova vijest izašla u javnost jeste plač, suze, uzdasi i jecaji dukljanskog polusvijeta, koji je odmah počeo da prede priče i to sasvim neosnovane i ničim utemeljene.
Prva od njih je da je ovo udar na Mitropolita Joanikija. Netačno, jer ne znaju ili nisu obavešteni o zaista bratskoj ljubavi između sadašnja dva Mitropolita, pa je samim tim izlišno komentarisati ovakvu malicioznost onih kojima se čitav intelektualni i politički rad sveo na ovako prizemne priče.
Druga priča je da se na ovaj način želi kako oni kažu produbiti nekakva okupacija? E ovo je već bolesno, jer u zemlji koja je počivala a Bogu hvala opet počiva na svetosavlju, nikakve okupacije nije moglo biti, već se posle višedecenijskog komunističkog projekta rasrbljavanja Crna Gora počela vraćati tradiciji i vrijednostima koje je kroz istoriju imala.
Treća priča, naravno očekivana jeste da je tu opet nešto upetljan predsjednik Vučić. Nadam se da će ga pitati pa da opet dobiju odgovor oko rezolucije 1244, konstantnog zabadanja noža u leđa Srbiji i miješanja u njene unutrašnje stvari.
Svakako ono što je važno jeste da je eparhija budimljansko nikšićka dobila Mitropolita, jer je time samo potvrđena istorijska uloga eparhije, njen kontinuitet i njen značaj koji ima u vaskolikom srpstvu.
Na kraju, SPC je ovim činom zajedno sa svojim Patrijarhom Porfirijem na čelu potvrdila jedinstvo, slogu i dalekovidost, dalekovidost koju samo Crkva može da ima. A tamo oni , pa neka plaču, jer kada plače dukljanski polusvijet oličen u drugofamilijaškim Vijestima i antisrpskoj Pobjedi , onda je sigurno da smo na pravom putu, a njihove suze su izraz patnje za onim što se neće vratiti, i ne vratilo se , jer danas je vrijeme sabiranja a ne vrijeme rušenja kao što su oni svojevremeno na Lovćenu rušili, a i to što su srušili ćemo obnoviti ako Bog da!
