Srbija i srpski narod našli su se pod stalnim pritiskom projekata koji imaju jedan cilj, raskomadati duhovno, kulturno i političko biće srpskog naroda. Danas se taj napad više ne sprovodi tenkovima i okupacijom, već ambasadama, fondacijama, medijima i takozvanim „civilnim sektorom“.
Zapadne ambasade postale su centri paralelne vlasti, iz kojih se određuje ko je „prihvatljiv“, a ko „retrogradan“. U tom rečniku, svaki Srbin koji drži do svog imena, svoje vjere i svog naroda odmah postaje „nacionalista“ i „prijetnja stabilnosti“. Ali zapravo, prava prijetnja stabilnosti dolazi od onih koji rade na tome da se uništi duhovni prostor srpstva, da se stvori „crnogorska crkva“, „vojvođanski identitet“ ili pak „bosanski Srbin“ kao posebna kategorija.
Posebna meta ovog projekta je Srpska pravoslavna crkva, kao poslednji bedem nacionalnog jedinstva. Kada je država oslabljena, kada mediji rade protiv naroda, ostaje još samo Crkva kao mjesto sabranja. Zato je udar na Crkvu udar na srž srpskog bića. Od pokušaja otimanja hramova u Crnoj Gori, do satanizacije sveštenstva u medijima, svjedoci smo sistematskog rada na tome da se Srbi odvoje od svog duhovnog korijena, po komunističkoj matrici i modelu.
Oni koji govore o „evropskim vrijednostima“ najčešće misle na evropsko beznađe, u kojem nema ni Boga ni nacije a srpski integralizam je antipod tom konceptu jer on ne širi mržnju, već svijest o zajedničkoj sudbini srpskog naroda na ovim prostorima.
Ako je dvadeseti vijek bio vijek srpskih stradanja, onda dvadeset prvi mora biti vijek srpskog sabiranja. Nijedan narod nije podnio više nepravde, nijedan nije više puta bio obmanut savezništvima i obećanjima o demokratiji, a ipak nijedan nije pokazao veću vitalnost. Srpski narod, rasijan po avnojevskim granicama koje su mu nametnute, nije izgubio svoje unutrašnje jedinstvo tj ipak ga je zadržao u dovoljnoj mjeri.
To jedinstvo danas mora ponovo biti artikulisano kroz ideju srpskog integralizma kao jedinog ispravnog puta za srpski narod uopšte.
Taj put ne vodi u nove sukobe kako žele da prikažu svi oni mediji koji nam ne misle dobro, već je to povratak sopstvenim korjenima. Narod koji zaboravi svoje svece, svoje pismo i svoje junake, postaje podstanar u sopstvenoj zemlji. Zato prvi korak srpskog preporoda nije u institucijama, nego u nama samima , da se ponovo naučimo da mislimo srpski, da osjećamo srpski, da volimo svoje kao što drugi vole svoje. Bez tog unutrašnjeg preporoda, svaka politika ostaje prazna ljuštura sa mnoštvom floskula bez ikakvog značaja za našu budućnost.
Srpski integralizam danas nije puka fraza, već potreba za opstankom. On traži sabornost naroda u svim srpskim zemljama, čvrst oslonac u Srpskoj pravoslavnoj crkvi i jasnu nacionalnu politiku koja će štititi interes svakog Srbina, ma gdje živio. To nije imperijalistička ideja, nego poziv na opšte političko, društveno i kulturno jedinstvo.
Zato kada čujete da Ibrahimović priča o EU, morate znati da on misli na zelenu transverzalu.
Kada čujete da Đeljošaj govori o EU, znajte da priželjkuje veliku Albaniju.
Zato je u vremenu izazova koji su pred nama njegovanje srpskog integralizma nasušna potreba koja će biti brana njihovim planovima.
Zato je dužnost svakog Srbina danas,bilo da je u Beogradu, Podgorici, Banjaluci ili u dijaspori, da ne dozvoli da mu tuđin određuje ko je i šta je. Put srpskog preporoda počinje onda kada prestanemo da se izvinjavamo što postojimo i da one koji se izvinjavaju smjestimo na margine društva , sa kojih neće moći vršiti uticaj na naše sinove i kćeri preko svojih medijskih i NVO ispostava.
Na kraju, nije važno da li smo mali, važno je da smo svoji na svome, sa jasnom idejom od koje nećemo odustati. A biti svoj, u vremenu tuđinske diktature koja želi da slomi našu duhovnost, najveći je oblik slobode!
